Gun jij je kind zelfvertrouwen? Dit begint bij het accepteren van jezelf - inclusief imperfecties - en dit overdragen!

Als het goed is wens jij je kind een tevreden leven met een gezonde dosis zelfvertrouwen en het geloof in zichzelf. Het liefst zie je jouw kind stralen van geluk en zo goed mogelijk met bepaalde uitdagingen en moeilijkheden omgaan. En dit, begint bij jezelf!

Als jij jezelf naar beneden haalt op momenten dat je een fout hebt gemaakt, dan zal jouw kind denken dat fouten maken slecht is. Als jij dagelijks obsessief uren voor de spiegel met je uiterlijk bezig bent en veel opmerkingen maakt over hoe je eruit ziet, dan geef je jouw kind ook automatisch mee dat er ‘goed uitzien’ belangrijk is. Als jij niet onzeker mag zijn van jezelf, dan leer je jouw kind automatisch ook om onzekerheid te onderdrukken. Etc.

Het zelfbeeld van je kind en de mate waarin je kind een goed gevoel over zichzelf ontwikkeld is onlosmakelijk verbonden met de mate waarin jij jezelf accepteert, de manier waarop je met jezelf omgaat, hoeveel waarde jij jezelf toekent en hoe je dit vervolgens doorgeeft.

Degene die het meest dominant aanwezig zijn tijdens de kinderjaren zijn het eerste referentiepunt als het gaat om liefde, (emotionele) aandacht, erkenning en acceptatie.

Een jong kind leert hoe het zichzelf kan liefhebben door bij jou als voorbeeld te zien hoe jij dit bij jezelf doet, en de manier waarop jij weer (on)voorwaardelijk van je kind houden.

Onvoorwaardelijke (zelf)liefde

Wanneer jij jezelf kunt omarmen zoals je bent - inclusief imperfecties - en je voldoende zelfwaardering kent, dan lukt het beter om onvoorwaardelijke liefde aan je kind te schenken en het voorbeeld te geven dat je 'imperfect' mag zijn en fouten mag maken. Als gevolg zal het makkelijker zijn voor je kind om zelfacceptatie te ontwikkelen en zelfvertrouwen te kennen.

Als je kind zich door jou gewaardeerd en geaccepteerd voelt om wie het is, dan zal het onvoorwaardelijke zelfliefde ontwikkelen welke altijd overeind blijft staan, ook op momenten van tegenslag.

Voorwaardelijke (zelf)liefde

Wanneer de mate van een goed gevoel over jezelf, afhankelijk is van de mate waarin jij voldoet aan eisen (voorwaardelijke zelfliefde) dan zal de mate waarin je jouw kind liefde, geborgenheid en waardering geeft waarschijnlijk ook afhankelijk zijn van de mate waarin jouw kind voldoet aan verwachtingen (het geven van liefde, aandacht en complimenten als beloning voor het voldoen aan eisen als bijvoorbeeld hoge cijfers halen, volgzaam zijn, er mooi uitzien, zich sterk en groot houden, etc.)

Op deze manier leer jij jouw kind dat het eerst aan iets moet voldoen om 'goed genoeg' te zijn en zal het zich bezighouden met zichzelf te bewijzen voor een goed gevoel over zichzelf.

De kans is dan groot dat jouw kind in de basis een laag eigenwaarde ontwikkeld en afhankelijk wordt van andermans bevestiging, mening en goedkeuring (ook na de kinderjaren) om zichzelf te kunnen accepteren.

Wanneer je kind onvoldoende voelt dat het waardevol is om wie het is, dan kan dit ervoor zorgen dat jouw kind zal geloven dat het ‘t niet waard is om van te houden op momenten dat het niet aan eisen of verwachtingen voldoet. En dit is de grootste oorzaak voor het ontwikkelen van diepere onzekerheid en zelftwijfel.

Wat dan onbewust wordt geïnstalleerd is: "Ik ben waardevol ALS.. ik mooi / lief / slank / bijzonder /slim / knap etc. ben (voorwaardelijk).
Maar waar je naartoe wil is: IK BEN WAARDEVOL (onvoorwaardelijk).

Door jezelf te kunnen accepteren - en dit aan je kind te leren - vergroot het zelfvertrouwen van jullie beide. Accepteren helpt voor het ontwikkelen van zelfvertrouwen, bij zowel jezelf als je kind.

Het moge duidelijk zijn dat het accepteren van jezelf gunstig zal zijn voor een goede ontwikkeling van jouw kids. Maar hoe doe je dit dan? Hoe leer je om op oudere leeftijd nog een potje onvoorwaardelijk van jezelf te zitten houden? En hoe ga je het alsnog goed doen voor je nageslacht?

TIPS

Vergroot je bewustzijn: Houd jezelf een spiegel voor

Besef je dat een kind het meest leert van wat het jou ziet doen! Jij bent het voorbeeld. Hoe praat jij tegen jezelf en tegen je kind? Wat is de manier, de toon waarop jij automatisch reageert?

Op het moment dat jij je stoort aan je kind: onderzoek eens waaraan jij je nou daadwerkelijk stoort? Wat zegt dit over jou zelf? Wat heb jij hierin te leren? Je kind is als een soort spiegel. Je kind zal precies triggeren waar jij zelf gevoelig voor bent (jouw innerlijke kind pijn)

Focus jij je meer op wat er fout gaat of wat er goed gaat? Ik vermoed het eerste. Besef je dat een kind die continue een tik over de vingers krijgt en voornamelijk (negatieve) kritiek ontvangt dit opvat als: "ik ben slecht".
Benoem waarom je kind een leuk persoon is.

Jouw eigen opvoeding. Begrijp (en accepteer) je afkomst.

Onderzoek eens hoe de manier waarop je met jezelf en je kind omgaat verband houdt met hoe jij zelf geconditioneerd bent. Wat ben jij gaandeweg in je leven gaan geloven over jezelf door de dingen die jij herhaaldelijk hoorde? En hoe projecteer je deze dingen nu op je eigen kind?

Je kunt niet van je kind verwachten dat het geduldig is, wanneer jij hier zelf ook zoveel moeite mee hebt. Merk je 'verborgen' lichaamstaal op: Rol je met je ogen, zucht je vaak diep, of schud je neerbuigend je hoofd? allemaal dingen die een effect op (de band met) je kind kunnen hebben.

Wees bewust van de regels, eisen, verwachtingen en voorwaarden die jij jezelf en je kind oplegt.

Waar denk jij allemaal aan te moeten voldoen om goed genoeg te zijn? En waar moet jouw kind volgens jou aan voldoen om liefde te ontvangen? En zijn de verwachtingen die je hebt naar jezelf en je kind toe reëel? Hoe hoog leg je de lat?

Onderzoek het. Is het integer? Of vind jij het zelf erg lastig om bepaalde kanten van je kind te accepteren door een gebrek aan zelfacceptatie en projecteer je dit op je kind? Als je wil dat jouw kind zelfacceptatie kent, dan zul je hiermee in het reine moeten zien te komen. Hoe je dit doet? Door af en toe die pijn toe te laten en te voelen, en te accepteren dat het is zoals het is. Hiermee komt er ruimte voor liefde. En dit geeft je de kracht en compassie om op een andere manier met je kind om te gaan welke waarschijnlijk beter aansluit bij wat jouw kind nodig heeft.

Probeer een 'ideaalplaatje' los te laten. Jij bent goed zoals je bent, je kind is goed zoals het is. Door je niet langer aan een plaatje vast te houden, zal er sneller zelfacceptatie ontstaan. Door te relativeren kun je meer ontspannen opvoeden. En hiermee kom je dan wellicht toch stiekem iets dichter in de buurt van je ideale plaatje ;)